نی

تاریخچه ساز نی

ساز نی یا نای، در حقیقت از قدیمی‌ترین سازهای موسیقی است و در ایران هم تاریخچه ای طولانی دارد. فارابی در کتاب «الموسیقی الکبیر» درباره‌ی نای و انواع آن سخن گفته‌است و همینطور در آئین مسیحیت و روایت‌های قدیمی، نای، کاربردهای فراوانی داشته است (مسیح درنقش چوپان دارای نای می باشد).لذا قدمت این ساز را به سال‌ها قبل از میلاد مسیح نیز می‌توان نسبت داد.

ساختار ساز نی

ساز نی از ساز‌های بادی کهن و از جنس گیاه نی است که طول آن ازشش گره و هفت بند تشکیل شده‌است و به همین دلیل آن را «نی هفت بند» می‌نامند. هنگام نواختن، هوا از دهانه‌ی آن وارد می‌شود و با انگشت‌گذاری بر روی سوراخ‌هایی که توسط سازنده بر روی بدنه نی ایجاد شده فشار هوا تغییر می‌کند و صداهای مختلف موسیقایی تولید می‌شوند.

هنگام ساختن این ساز، روی گره‌ها را با نواری پوشانده و بر سر دهانه و انتهای ساز لوله استوانه‌ی کوتاهی به طول تقریبی ۷ سانتی‌متر و هم قطر با ضخامت آن، از (جنس) فلز برنج قرار می‌دهند.

طول این ساز حدود ۶۵ تا ۳۰ سانتی‌متر و قطر آن حدود ۳ تا ۱/۵ سانتی‌متر است و تعداد ۵ سوراخ در طرف جلو و یک سوراخ در قسمت عقب نی وجود دارد. هرچه لوله‌ی ساز باریک‌تر و کوتاه‌تر باشد، نغمه و صدای ساز زیرتر می‌شود.
به علت ساختار طبیعی بدنه ی نی و عدم امکان کوک کردن آن، می‌توان با توجه به تغیر طول و قطر لوله، از هر مبنای فرکانسی ممکن و از هر پرده موسیقایی، نی ساخت. بجز نی در کوک «دو» بقیه نی‌ها انتقالی هستند.

نوازندگان نی

از نوازندگان شناخته شده ساز نی می توان :نایب اسدالله، حسن کسایی، عبدالنقی افشارنیا، محمدعلی کیانی نژاد، محمد موسوی، حسن ناهید و جمشید عندلیبی را نام برد.

جهت آشنایی سایر ساز ها کلیک نمایید.

جهت مشاهده و خرید ساز های بادی کلیک نمایید.